Szczaw zwyczajny (Rumex acetosa) jest rośliną z rodziny rdestowatych występujących dziko i jako roślina uprawna. Znany był już w starożytnym Egipcie, gdzie był jednym z dodatków do sałatek. W Rzymie zajadali się nim zarówno patrycjusze jak i plebs, i to z stamtąd trafił do kuchni światowej. Znany w Malezji. Mongolii, wśród Serbów i w kuchni belgijskiej jako dodatek do wielu potraw. Na stołach pierwszych Słowian szczaw gościł na równi z barszczem, łopianem i pokrzywą. Nie wiadomo, kto pierwszy wpadł na pomysł by ugotować zupę szczawiową, ale zdecydowanie był to strzał w dziesiątkę. Chyba nie ma polskiego domu, w którym zupa szczawiowa nie pojawiałaby się raz na jakiś czas. Nie jest to typowa roślina towarowa. Jeśli już, to uprawiana jest w przydomowych ogródkach i na działkach. Jednak, w ostatnich latach, coraz więcej rolników poszukuje alternatywy dla tradycyjnych upraw. Szczaw może się okazać doskonałym uzupełnieniem oferty towarowej tradycyjnych i nowoczesnych gospodarstw.
Szczaw nie jest rośliną wymagającą w uprawie. Doskonale znosi niskie temperatury (nawet do 10°C). Rośnie praktycznie na każdej glebie, nawet w miejscach zacienionych. Jednak dobrze się też czuje na stanowiskach słonecznych. Jest rośliną wieloletnią, która na wybranym stanowisku może być uprawiana nawet 3-4 lata. Po tym czasie wielkość plonu zdecydowanie spada. Zanim wysieje się nasiona szczawiu, gleba powinna być odpowiednio przygotowana. Pole pod uprawę należy zaopatrzyć jesienią, nawożąc ją obornikiem 3-4 q/ar oraz nawozami mineralnymi (azot, fosfor, potas). Wskazana jest przedzimowa orka, a wiosną – włókowanie, bronowanie i kultywatorowanie pola. Przed samym siewem wskazane jest użycie wału gładkiego.
Plantatorzy decydujący się na uprawę szczawiu zwyczajnego mogą wybierać spośród dwóch odmian: szczaw Lyoński, szczaw Wielki Belwilski.
Szczaw jest siany bezpośrednio na polu: w marcu, kwietniu lub sierpniu, w rzędach oddalonych od siebie o około 30 cm, na głębokości – najwyżej 1 cm. Wschody można obserwować już po tygodniu, a plon zbierać po 2, 3 miesiącach w przypadku siewu wiosennego. W przypadku siewu szczawiu w sierpniu, na zbiory trzeba czekać do następnego roku (kwiecień, maj). Na hektar obsianego pola potrzeba około czterech kilogramów nasion. Szczaw jest również uprawiany z rozsady w pojemnikach lub z podziału kilkuletnich karp. Jednak w przypadku dużych plantacji ten sposób jest zbyt pracochłonny.
Uprawa szczawiu jest dość prosta i nie wymaga specjalistycznej wiedzy rolniczej. Należy jednak pamiętać o kilku zasadach:
Szczaw jest rośliną, która jest odporna na większość szkodników i chorób. Problemem mogą być jedynie ślimaki i kałdunica rdestówka. Obecność kałdunicy zauważymy po charakterystycznych dziurach, występujących na brzegach liści. Szkodnik może być zwalczany opryskami. Do chorób atakujących plantację szczawiu należy mączniak prawdziwy. W tym przypadku istotna jest profilaktyka. Jeśli liście szczawiu zostaną zaatakowane przez mączniaka, można je tylko usunąć.
Tekst: Magdalena Lisek
Stratyfikacja nasion to technika, która polega na poddaniu nasion działaniu niskich temperatur i wilgoci w…
Traktor jest niezastąpionym wyposażeniem każdego gospodarstwa rolnego. Jednak pomimo coraz atrakcyjniejszych warunków zakupu i licznych…
Piwonie (Paeonia) to rośliny wieloletnie należące do rodziny piwoniowatych (Paeoniaceae). Znanych jest około 30 gatunków…
Zachowanie zdrowia kur to jeden z podstawowych obowiązków hodowców. Jest to proces skomplikowany, ale odpowiednie…
Hurtownia Magros BHP to idealne miejsce dla firm szukających wysokiej jakości odzieży roboczej, która zapewnia…
Niedawna dyskusja o słowach, jakich używamy na temat odchodzenia zwierząt, która przetoczyła się przez łamy…
